Pomiar ciśnienia – klasyczne metody
Pomiar ciśnienia kojarzy nam się bardzo często z oceną ciśnienia w oponach, oceną pracy pompy/kompresora lub hydroforu albo z badaniem lekarskim, podczas którego standardowo przeprowadzany jest pomiar ciśnienia tętniczego krwi. Pomimo wydawałoby się bardzo odległych kierunków i zastosowań pomiarów ciśnienia, to podstawowe hydrauliczne zasady wciąż pozostają niezmienne. Przyjrzyjmy się więc, jak wygląda klasyczna metoda pomiaru ciśnienia.
Ocena ciśnienia w kilku prostych krokach
Standardowo w ocenie ciśnienia wykorzystywane są liczne urządzenia. Powszechnie za klasyczny przetwornik ciśnienia uważany jest manometr, który przenosi nacisk wywierany przez ciecz lub powietrze na ruchomy element połączony ze sprężyną oraz skalibrowanymi wskazówkami na tarczy mierniczej. Do pomiarów ciśnienia wykorzystywane są przez nas różne urządzenia, podobnie tyczy się to jednostek, wśród których warto wyróżnić:
– Pascale (Pa), czyli klasyczną jednostkę ciśnienia z układu SI,
– Atmosfery, w skrócie – atm. (odniesienie do ciśnienia wywieranego przez atmosferę) – służy do pomiarów bardzo wysokich ciśnień,
– Bary (Bar),
– milimetry słupa rtęci (mmHg) – wykorzystanie rozszerzalności i zachowania słupa rtęci w układzie kapilarnym,
– milimetry słupa wody (mmH2O).
Są to tylko niektóre z jednostek, które wykorzystuje się w pomiarach ciśnień absolutnych, ciśnień względnych, czy też różnicy ciśnień. Klasyczny przetwornik różnicy ciśnień opiera się najczęściej o powyższe jednostki, które są powszechnie znane i najlepiej wystandaryzowane w świecie.
W jaki sposób oceniamy ciśnienie?
Istnieje wiele metod oceny ciśnienia – MDX, PX, MPX, GPX,GPA. Skrótów jest cała masa, niemniej jednak zasada jest prosta! Chodzi o ocenę działania konkretnej siły na ściśle zdefiniowaną powierzchnię. Jest to warunek sine qua non wynikający bezpośrednio z definicji ciśnienia jako parametru fizycznego. Ciśnienie oceniane coraz częściej jest za pomocą tzw. zjawiska piezoelektrycznego, które wykorzystuje zmianę napięcia i natężenia prądu elektrycznego w zależności od stopnia odkształcenia wyjściowej formy kryształu – np. kwarcu.